We hoeven niet (zoveel) te lijden. Ook niet in coronatijden.
We weten waarom.
We hoeven niet te lijden en toch doen we het. En als het even kan, doen we het in groep. Massaal. Kwestie van het gevoel om er alleen voor te staan eventjes te laten opgaan in een groep medelijders. Het rechtvaardigt ons lijden. Bij de anderen is het ook zo. Dan kan het niet anders dan dat het lijden gelegitimiseerd is. De argumenten zijn klaar en helder. We weten waarom we pijn lijden. Zo denken we. Lijden overvalt ons. De oorzaak kan overal liggen, in personen en in situaties. We steken er graag de vinger naar op en afhankelijk van de omstandigheden ballen we een vuist of overschrijden we de grenzen van betamelijk gedrag om onszelf van de pijn te bevrijden.
De verjaardag van de coronamaatregelen die vorig jaar in maart van start gingen laat me even stilstaan bij lijden in het algemeen en bij het lijden dat families nu doorstaan. Zwaar ziek zijn en geliefden zien overgaan zijn pijnlijke levenssituaties. Je inkomsten verliezen is geen lachertje. Er is geen enkele reden om dat te ontkennen.
Alsof het al Pasen is.
De psychische en emotionele effecten van de maatregelen die jong en oud ervaren, swingen de spreekwoordelijke pan uit. De alarmbellen luiden met een frequentie alsof het al Pasen is. Er is hulp tekort. Hoezo er is hulp tekort? Het hangt ervan af hoe je het bekijkt. Via de geijkte paden voldoet het hulpaanbod misschien niet, maar er zijn ook andere pistes. Bekritiseerd door de geijkte paden?Minder gekend? Minder benut? Minder geliefd? Maar wèl effectief.
Puisten verstoren de schone schijn.
De puisten van uitputting, depressie, burn out, geweldadigheid, misbruik en zelfmoordneigingen bestaan al lang. Tot hiertoe konden we ze nog met schone schijn en pilletjes verstoppen, maar de prikkende druk van de virusstekeltjes is vastberaden. De puisten moeten openbarsten. De pus moet eruit. De wonden moeten schoongespoeld worden. De mensen moeten heel worden zodat ze kunnen leven. Echt leven. Bezield leven.
De angsttechniek
Angst is een geduchte medestander van de maatregelen. Angst is eeuwenoud. De geschiedenisboeken staan vol verhalen waarin angst door beschavingen raast en grote groepen mensen in fysieke en emotionele slavernij brengt, uitroeit of door ziekten worden uitgedund. Velen van ons bezitten een angstknopje waar je slechts moet naar wijzen opdat het in actie schiet. Van deze techniek is het laatste jaar veel gebruik gemaakt. En met succes, maar gelukkig niet bij iedereen.
Een gamma nieuwe knoppen
Elke keer als we voorbij de lijn van de angst durven kijken en stappen, komen we iets heel anders tegen. In eerste instantie beneemt het de adem omdat we niet gewoon zijn om die lijn over te steken. In tweede instantie toont zich een gamma van knoppen die nog zo goed als nieuw zijn omdat we ze niet voldoende gebruiken. Een nieuw levenslandschap toont zich met mogelijkheden die ons optillen en een nieuwe drive geven. We ontdekken hoe we onze eigenwaarde en zelfvertrouwen kunnen benutten, hoe we ons bewustzijn kunnen inzetten voor inzichten en acties die ons een beter gevoel geven. We leren vanuit onszelf waarnemen en denken waardoor we zelf waarheid van onwaarheid kunnen scheiden zonder dat het ons voorgezegd wordt. De puisten worden puistjes tot ze zoals na de pubertijd terug overgaan in een gladde huid. Je voelt je geheeld, sterker, opgewassen tegen wat zich aandient. Nieuwe levensmoed neemt je mee. Je beseft dat wat er het afgelopen jaar is gebeurd niet zomaar gebeurt. Er zit een bedoeling achter. Je hoeft het niet meer te geloven omdat iemand het tegen jou zegt. Al jouw cellen zingen het.
Het virus spreekt een eigen taal.
Toen we vorige zomer even wat meer vrijheid kregen en ik mijn jaaropleiding voor familieopstellers kon verder zetten, was ik benieuwd naar de effecten van de eerste lockdown op mijn cursisten. Ik laat me graag leiden door wat mijn intuïtie me ingeeft en vroeg hen om in kernwoorden weer te geven hoe het voor hen was geweest. Een hele rist van belevingen verscheen op de flip chart. De meeste ervan getuigden van een positieve ervaring. Een kleiner aantal verwees naar de minder gunstige effecten. Als systemisch opsteller koos ik ervoor om met die gegevens een opstelling* over het virus te doen.
Het derde oog van de mensheid
Mijn cursisten representeerden één gekozen gevoel uit de lijst die ze als burger in de opstelling brachten. We kozen een representant voor het virus en enkele personen voor het beleid. Iedereen stond een beetje verspreid. Het virus stond aan de rand en keek recht voor zich uit en over de cirkel heen. Het was groot, energierijk en krachtig. Burgers met een gelijkaardige instelling bewogen zachtjes naar elkaar toe. Ze hadden weinig tot geen belangstelling voor het virus. De beleidsmakers daarentegen verplaatsten zich tot voor het virus en deden alle moeite om de blik van het virus te vangen. Hoe dichter ze kwamen en hoe meer moeite ze deden, hoe gemakkelijker het virus over hen heen keek in de verte, in de open ruimte, in de natuur met als focus de zon die die dag stralend scheen. Het virus zelf toonde geen interesse in de pogingen van het beleid. ‘Ik heb een ander doel. Ik ben hier om het derde oog van de mensheid te openen.’ We waren er als groep van onder de indruk. De draagweidte ervan bracht ons naar de stilte. De boodschap kwam binnen. Het klopte als een bus.
Bewustzijn in beweging
Als we om ons heen kijken zien we overal tekenen van een zich openend derde oog. Mensen die hun creativiteit aanspreken en nieuwe initiatieven lanceren, de herontdekking van de natuur, bewegen in de buitenlucht, de hoge waarde van voelend sociaal contact, het onderscheid in wat wel en niet belangrijk is, kritische vragen en stemmen, afwegen van wat waar is en wat niet waar is, groepen over de hele wereld die zich met elkaar verbinden voor een wereld die de essentie beschermt. Bewustzijn daalt in en bereikt het hart. Hierdoor wordt het gemakkelijker om te leven en te handelen vanuit zelfvertrouwen en liefde voor de wereld.
De theorie getoetst aan de werkelijkheid
Sinds maart vorig jaar wist ik het zeker. Ik was op dat moment niet vatbaar voor het coronabeestje. Het bleek zo te zijn. En dan, ineens veranderde de energie. Ik voelde dat ik voorzichtig moest zijn, alhoewel ik daarvoor ook voorzichtig was geweest. Het is een voordeel als je de boodschap van je lichaam kunt lezen en op voorhand voelt aankomen dat er iets gaat gebeuren. De verrassing is wat het precies zal zijn. Eerst hoopte ik nog dat het een gewone luchtweginfectie was die ik goed ken. Maar misselijkheid en hoofdpijn hoorden er gewoonlijk niet bij. Er was iets anders aan de hand.
Toen viel het verdict. De Britse versie. ‘Ik heb altijd veel van Engeland gehouden’, flitste er toen door mij. Ik ben nu een getalletje in de statistieken die je dagelijks in de media hoort. Een contacttracer kwam me zelfs bezoeken. Een rookster nog wel. Als niet medisch geschoolde, vond ik het een rare combinatie. Mijn luchtwegen reageerden er direct op. ‘Ja, dat zal zijn omdat ik rook.’ Wablieft?
Het derde oog van het individu
Slapen, ik kon er niet genoeg van krijgen. Dag en nacht. Had ik misschien nood aan absolute rust en kwam het virus me een handje toesteken? In eten en drinken had ik geen interesse. Na een tijdje moest ik mijn ribben vasthouden als bescherming tegen het hoesten. Ik was ziek, erger dan sommigen en minder erg dan anderen. Ik herinnerde me het doel van het virus en besloot om mijn ziekteproces goed te observeren. Als je ziek wordt, is er maar een ding dat je kunt doen. De ziekte omarmen. Haar toelaten. Dat is wat ik heb gedaan. Vertrouwen geven aan mijn lichaam en mijn immuunsysteem. Mezelf goed verzorgen door mijn zelfhelend vermogen aan te spreken. Gebruik maken van mijn derde oog om te zien welk innerlijk energetisch werk ik kon doen terwijl ik rustte.
Deuren openen
Voor mij is ziekte het afsluiten van een bepaalde fase die je niet meer nodig hebt, zodat een nieuwe fase kan indalen. Mijn osteopate reageerde verbaasd. ‘Hoe is dit mogelijk? Bij de andere patiënten die covid 19 hebben gehad, is het energiesysteem ineen gezakt en bij jou is het helemaal in zijn kracht gekomen.’ Zou de inzet van mijn derde oog er iets mee te maken hebben? Voor mij wel. Ik ervaar een vernieuwde daadkracht, een het is nu of nooit-gevoel, een behoefte om op te staan en te stralen, het verlangen om mijn armen te spreiden en nieuwe mensen te ontmoeten, een verlangen om deuren te openen en ongekende paden te bewandelen, een verlangen om zichtbaar te zijn en ontvangen te worden.
Zou het covidbeestje me zoiets zijn komen influisteren? ‘Sta op en ga, heb lief en verspreid licht om een bewuste wereld te creëren.’ Zou dat kunnen? Wat denk je?
Groepsbewustzijn en -healing.
Om healing toe te staan, moeten we uit onze overtuigingen stappen. Meer van hetzelfde doet ons niet ontsnappen. Het is een proces van overgave om onze binnenwereld te leren kennen. Het is daar waar onze goudmijn zich bevindt. Onszelf dagelijks vrijmaken van onze belemmeringen zou zo vanzelfsprekend moeten zijn als je tanden poetsen. Als we eventjes over onze schouders kijken, zien we na een tijdje de afstand die we hebben afgelegd in onze groei . Stap voor stap worden we opnieuw heel. Samen heel worden, als groep en toch je individualiteit bewaren, is nog straffer. Groepsbewustzijn zal steeds belangrijker worden. Het besef dat we van binnenuit evenwicht kunnen brengen waar de balans is verstoord en we nieuwe gunstige situaties kunnen creëren omdat we onze balast hebben afgeschud. En dat met fijn healingswerk. We hebben het nodig. Mannen en vrouwen, jong en oud. Samen maken we een helend verschil in de wereld.
Hier vind je de link naar groepshealingen en de data. Je leest er ook hoe anderen de groepshealing hebben ervaren.
Hilde Van Bulck
Spreker — Schrijver
Systemisch adviseur voor scholen en bedrijven — Bewustzijnscoach
AMI Activator — Motivator — Inspirator
* Wat is een opstelling? Het is een werkwijze waarbij je verschillende elementen in verband met een bepaalde problematiek kunt opstellen in een ruimte in een bepaalde kijkrichting. De opstelling maakt helder wat er eerst niet kon begrepen worden.
